Вершалінскі рай - Страница 55

— Якая ўжэ е,— сціпла развяла рукі сястра.

Адпусціўшы Хімцы пару шпілек за тое, што яна вось ужо цэлы год прымушае брата абрабляць яе землю, робіць яго сваім арандатарам, бацька пахваліў зноў:

— Так кудлатых разагнаць, такую ганьбу на іх наклікаць, хто б падумаў!.. Ведаеш, на вёсцы пра гэто цяпер толькі і гавораць! А-а, малайчыны!

Бацька прайшоўся сюды-туды па хаце. Вакол сядзелі бабы, і мужчынская годнасць не дазваляла з сястрой уступаць у інтымную размову — адклаў на пасля.

— Інцярэсно, а што далей думаеце вы рабіць? — зацікавіўся ён.— Папы ў спакоі не пакіну-уць вас!

— На ўсё воля божая.

— Ну, ну, надзейса на яго! Зрэшты, кажуць, у вас там цудаў многа бывае?

— Чаму не, здараюццо.

— То звадзіла б туды і мяне, паказала б! Дальбо, столькі пражыу на свеце, вайну праваяваў, а ніводнага шчэ не бачыў!

— Каб заслужыць цуд, трэ быць чыстым і дастойным. А ты? Калі свой лоб перажагнаў? Як мама цябе лупцавалі!.. Да споведзі і да прычасця калі хадзіў? Перад жаніцьбай, бо бацюшко шлюбу не даў бы!.. Ты ні ва што не верыш, нічого і не ўбачыш, нават каб туды і прыйшоў! Думаеш — не? Бачыла, прыходзяць туды такія!..

— А як паверу?

— Бог шчодры, хапае ў яго святых дароў іншым, то хопіць і табе.

— Эт, такія казкі я ўжо не раз чуў ад вашаго брата, багамола! Але ты зрабі мне такі цуд, каб яго ўгледзеў кожны!

— Усе не могуць быць дастойнымі ў бога.

— А ты ж толькі што гаварыла, што ён шчодры і міласці ў яго — мяшкамі, і ўсім хопіць!

— Я пра адно кажу, а ты — пра другое.

— А-а, як ты выкручвацца навучыласа! Бачу, недармо яны цябе там трымалі, недарма хлеб у іх ела!

— Ела, што бог паслаў.

— I Евангелля начыталася, бачу, а разумееш ты ў ім много? От, паўтараеш завучанае, як папугай, бы тую малітву!

— Евангелля — кніжка царкоўная, яе мудрасць святым духам запячатана, кожнаму яе нельга разумець.

— Толькі —твайму Альяшу!

— Ілье — адкрыто.

Бацька раптам адумаўся, што спрачацца з такімі — дарэмная трата часу.

— Ат, чорт вас, дуралеяў, разбярэ! — нецярпліва махнуў ён рукой і пайшоў.

На гэты раз Хімка і брывом не павяла, што ўгнявіла брата.

Бабы засталіся самі.

— Залвіца, то як ты жывеш там? — пацікавілася мама, шукаючы ў Валодзькавай галаве.— Гэто ж — ні дзень, ні два і ні тры! Столькі сядзець у той Грыбоўшчыне, столькі выцерпець там!.. Чым займаласа там цэлы год, расказвай!

— Чым усе жоны-міраносіцы,— сціпла адказала Хімка.

Жанчыны памаўчалі.

— Мая меляшкоўская пляменніца апавядала, што моляцца яны ўсе там, у царкве прыслужваюць ды людзей прымаюць! — каб разварушыць сяброўку, уставіла Сахарыха.

— А пэўна ж! Столькі народу валіць кожны дзень, клопат з імі велькі, мабыць? — не адставала цягнуць за язык залвіцу мама.— То расказвай, не маўчы ўжо, мы тут свае ўсе, смяяцца не будзем, як брат твой! Надта разумны.

— Нам званы прывезлі да пачапілі,— загаварыла нарэшце Хімка, і вочы ў яе ўжо загарэліся.— Альяш высвянціў іх, прачытаў малітву такую: «...Госпадзі, як прагучаць гэтыя званы, няхай адступіць змрок і цемра, зло і няшчасце, маланкі і громы, засуха і голад ды знішчальная сіла града...» Далей я забылася... I цяпер, як удараць, як удараць дружно на «Верую», то такая ўрачыстасць — бы на небе, калі часамі прысніцца!.. Бягуць людзі адусюль паглядзець і паслухаць, а радуюццо, а гамоняць, бы дзеці!.. Ні бацюшкі, ні архірэі, ні хто другі, а — самі сабе іх купілі, самі і ўстанавілі! Белавежскі Антанюк з мужчынамі ўзвалакаў іх вяроўкамі!.. Ах, колькі канапляных вяровак парвалі!.. I цяпер яны — бом! бом! бом!.. Адзін тоўсто так, як чмель, а тыя ўсё танчэй, танчэй ды гудуць, бы Яшкаў самалёт у нябеснай высі!.. I, паверце, бабанькі, наўслухаюсо, намалюсо за дзяцей, выплачусо салёнымі слязьмі — выйдзе з мяне гэты ўрэдны сок, ды та-ак мне на душы стане лёгко, та-ак файно, што больш нічого, здаецца, і не трэ!

— Ох, і мне часамі так хочацца некуды пайсці ды адвесці душу! — пазайздросціла ўжо мама ды цяжка ўздыхнула.— Але твой брат ні ва што не верыць, узніме сварку ды не адпусціць!.. А тут шчэ і часу шкода!.. Свіней кормім на праданне... Унь Ігнаты купілі малатарню, трэ і нам падумаць аб ёй...

— Кі-іньце вы, Манька, за Ігнатамі ганяцца!

Хімка хапіла яе ўжо за руку і стала пераконваць:

— У нас прытчу апавядалі, паслухайце адно! Імчаў па дарозе на чацвёрцы коней адзін багаты купец. За ім выехаў купец на тройцы. Едзе сабе і думае: у мяне ж толькі на аднаго каня меней, чаму я павінен адставаць? I не адстае. Тады выягджае купец ужэ толькі парай. Гэты бачыць тройку сівых і думае: у яго ж болей на аднаго каня, чаго я павінен адставаць? Выягджае двуколка, купец у ёй бачыць наперадзе пару ды разважае гэтаксамо: у мяне толькі на аднаго каня меней, усё роўна не адстану!.. I конь яго ад натугі здох, гаспадар зруінаваўсо — вядомо, усяго і было таго багацтва!.. А той, што на чацвёрцы, яшчэ і дзісь егдзіць недзе!.. Падумайце добро, Манька, так і вам — не ўгнацца, мусі, за братам Рыжаго Ігната!

— Мо і праўду ты кажаш...

Мама аж разгубілася і на тую залвіцу, якую калісьці лічыла занішто, нават на вы ніколі не назвала, цяпер паўзіралася з пашанай.

Жанчыны загаварылі пра дзяцей.

Сахарышынага Ёзіка і Кірылішынага Валодзьку якраз трымалі ў турме. Бабы пачалі Хімцы зайздросціць, што яна ў лепшым становішчы, бо хто ведае, мо Яшка яе ў Саветах ужо і ў камісарах ходзіць, і волю людскую мае, а іхнія хлопцы — гніюць на цэментавых падлогах ваўкавыскай турмы. А калі нават і вернуцца, то што іх у гэтым Страшаве добрага чакае? У турме яны, кажуць, не марнуюць час, адны адных нечаму вучаць хоць...