Вершалінскі рай - Страница 2

Мужчыны на каменнях захіхікалі. Тым часам Аўхімюку стала не па сабе.

«А-а, то ты та-ак?!» — падумаў ён з абурэннем пра жонку.

Базыль з трывогай каўтнуў сліну ў перасохлым горле, сціснуў кулакі, сабраўся рынуцца дадому, калі раптам за акенцамі немым голасам завішчала кабета:

— А-а!..

Мужчыны зарагаталі.

— О-о, Гендзю маю не абдурыш, морду яму расцарапае файно!— пахваліўся адразу супакоены муж.

Аўхімюк кінуў акурак, растаптаў агеньчык і здаволена пакрочыў у сенцы. Адтуль з адным ботам у руках вылецеў Чарнецкі Банадык. Цяпер, трымаючыся за жываты, мужыкі аж клаліся на дарогу, і ад іхняга рогату папрачыналіся ў хлеўчыку Гандзіны гусі ды нарабілі панічнага крыку.

Чужы чалавек, назіраючы збоку за вулічнай сцэнкай, напэўна, і не заўважыў бы, як пад вонкавай весялосцю грыбоўшчынскіх мужыкоў грызе трывога, а гэтая вёсачка ўжо колькі гадоў бударажыць акругу.

Усё пачалося з нявіннай падзеі ў той час, калі некаторых гумарыстаў яшчэ не было і на свеце. На гэтым здарэнні я вымушаны спыніцца падрабязна.

2.

Аднаго разу ў Грыбоўшчыну прыплялася струнастая, таўстаногая дзяўчына. Пару тыдняў яна трапала Русялям лён, часала воўну, прала кудзелю — рабіла ўсё, што ёй загадвалі. Ніхто не ведаў ні яе бацькоў, ні яе імя, ні нават — з якой яна вёскі.

Русялёва Марыся апавядала суседкам: — Рахманая надто і пакорная, але рабіць можа, калі вока не спускаеш з яе, бо лён ці канопля, ці воўна для яе ўсё роўно!.. Ды я гэто ведаю! У мяне старэйшая так падрасла, а — ні слова не гаворыць, і, бачу, гэтаксамо — з галавой нярыхтык! Пашлеш яе агароды палоць, яна буракі павырывае, а лебяду пакіне! Бяда, што рабіць? У ахвяру і кужаль у царкву занесла, вадзіла і па знахарках, і ў манастыры!.. Ажно ў Журовіцах стары манах пытае: «У які дзень яна ў цябе нарадзіласа?» Я сказала. Тады ён: «Э, цётка, не дуры сабе галавы, бо ніц не будзе! Хто народзіцца на благавегачанне — кожны такі!.. «То і гэтая, бабы, напэўно, нарадзіласа ў такі час!

Нібы гэта мела бог ведае якое значэнне, уражаныя цёткі адна ў адной заклапочана слыталіся:

— Але якой яна веры?

— Трэ неяк выведаць!..

Жанчына ўзялася прыблуду экзаменаваць.

Лаўрэнава Юзэфіна прачытала над дзеўкай «Ойчэ наш» па-польску, Марыся — па-руску, аднак беднае дзяўчо толькі зыркала на іх дзікаватымі вачыма і не разумела, чаго ад яе дабіваюцца.

Дасціпныя цёткі прыперлі два распяцці — ад бацюшкі і ксяндза. Нямая ўбачыла медныя крыжы, адразу завішчала ды закалацілася ад страху. Праверылі яшчэ раз — яна баялася аднолькава і таго распяцця і другога.

— Бабы, дальбо, нехрышчоная!— упэўнена ўжо заявіла Руселіха, бытта выкрыла вялікае злачынства.

— Ах, божа ж мой, божа, а то шчэ што такое?!--з жахам ускрыкнула Аўхіміха.— Як нам жыці з ёю!..

Жанчыны перахрысціліся.

Вясковым людзям з пакалення ў пакаленне перадаваўся містычны страх перад ненармальнымі ды калекамі. Найбольшым грахом лічылася не дапамагчы такому чалавеку. Прыблуду трэба было некуды ўладкаваць.

Стараста дазволіў нямой пасяліцца ў пустой хаціне.

Бойкая Марыся не паленавалася схадзіць у мястэчка Крынкі і дамовіцца з рэстараншчыкам Хайкелем, каб ён узяў да сябе няшчасную круціць сатуратар да газіроўкі і спружыну ў «шафе, што іграе».

З часам людзі звыкліся, як летам босая, а зімой— у вялізных салдацкіх чаравіках без шнуркоў нямая з нейкай лёгкай пакорнасцю валочыць у мяшку з крынкаўскага рэстарана аб'едкі — перамешаны цукар з кашай ды селядцом — і так сабе жыве.

Седзячы пад тым самым бэзам на валунах, што блішчалі, як адпаліраваная косць, агорнутыя забабонным страхам цёткі праводзілі ўважлівымі вачыма нямую і ўздыхалі:

— Як маецца небарака!..

— Што зробіш, калі гэтаму стварэнню гасподзь чамусьці адной клёпкі не даў!

Вечарам трэба было ўладкаваць дзяцей, клапаціцца аб вячэры — на каменнях, як ужо было сказана, сядзелі адны мужчыны. Яны выпадак разбіралі больш грунтоўна.

Прызвычаены да таго, што ўсё на свеце мае сваю прычыну, самастойны мужык, Клімовічаў Лаўрэн, ламаў сабе галаву:

— Так-то яно так. Але для чаго, скажы, трэ было нарадзіцца ёй без языка?! Каб адно мэнчыцца?..

— I забрысці не да каго-небудзь, а — да нас? — паддаваў жару Русель.— Хай бы затрымаласа ў Гуран ці Плянтах — свет жа велькі! — а то, халера,— на табе, тут!

— Недармо ўсё гэто, от пабачыце!

— Мо для выпрабавання бог паслаў?!

— А што думаеш? Раней гэтак часта бывало. Пажыве, пажыве ў вёсцы такі пасланец год-другі, потым бог да сябе яго забірае, а ў вёсцы знаменні адкрываюцца!..

Лаўрэн паківаў галавой.

— Шчэ бяды вёска не абярэцца, калі скрыўдзіць хто такую нядойду!..

— О-о, трэ цяпер глядзець ды глядзець!

— Бабы ёю заняліса!..

— Марыся мая Хайкеля папярэдзіла,— не прамінуў пахваліцца сваёй кабетай Русель.— Схадзіла да яго і зрабіла ўсё як трэ!.. Адно ці верыць такому недавярку?..

3.

Мінуў нейкі час, і нечакана для ўсіх таўстаногая дурніца нарадзіла сына.

— Бабы, а чаго ад яе хацець?..— разважыла Руселіха.— Мало — дурная, шчэ і пакорная, як цялушка!.. Што яна з дзіцем рабіць будзе?

Грыбоўшчынскія цёткі папракліналі местачковага нягодніка, што спакусіў сірату, і зачасцілі ў халупку, дзе сярод трантаў кешкалася дзіўная пара, завохкалі: дзіця з'явілася на свет вялікае і рухавае, такім бываюць адно гадавалыя малыя.

Выхаванне груднога дзіцяці — далікатная школа эмацыянальнага жыцця. Успрыняцце свету для такога жэўжыка даходзіць праз тонкае адчуванне адценкаў роднага слова, разам з ласкавым і клапатлівым, трывожным і чулым, уміленым і мудрым выражэннем мацерыных вачэй, з яе радасным захапленнем, смехам і дыханнем. Дурніца такога багацця, вядома, сыну даць не магла. Псіхіка хлопчыка, бы ў таго няшчаснага падкідыша, які трапіў у нару да ваўчыцы на выхаванне, пайшла на перакос. Але жахлівыя скуткі гэтай анамаліі людзі меліся адчуць значна пазней.